اومدم به فضای وبلاگ نویسی
دور از فضای هیاهوی اینستاگرام و تلگرام و امثالش
اینجا ساکت و اروم
کنار طاقچه خاطراتم
و باغچه اهدافم نشستم و مینویسم
بدون ترس از اینکه
وحشیانه توسط بقیه دنبال بشم ، تحسین بشم و یا فحش بشنوم
اینجا با خودم بلند بلند فکر میکنم
اگه بقیه هم شنیدن ، ناشنیده بگیرن.
نوشتن بهترین راه برای نویسنده بودن است...
میذارم این وبلاگ یادرگاری بمونه
برای وقتایی که خودمو فراموش کردم
خودمو گم کردم
دیگه خودمو نمیشناسم
برای اون وقتا
بعنوان یک یادگاری از دانشگاه امام صادق ، از تموم عمرم
من آن غریبه‌ی دیروز ، آشنای امروز و فراموش شده‌ی فردایم
غریبه آشنا / میم بن شین